AUCTOR

AUCTOR

primitus videtur dictus ab auctionibus, in quibus ei, qui plurimum auget, res addicitur, isque ex ea auctione atque adiectione sita auctoritate sibi in rem emptam comparat. Ab augendo enim vocabulum deductum Grammatici Veteres testantur, qui proin notâ hac AUC. auctorem significâsle leguntur, apud Valer. Probum. Postea translata vox ad eos, qui rem quoquô modô abalienarent; ut, quum quaereretur ex co, qui rem acceperat, unde sibi ius in eam comparâslet, suum illum quasi Auctorem nominaret, qui sibi suam auctoritatem tradidislet. Unde Auctor Latinis est, qui aliquid vendit, et auctio venditio: hinc secundus auctor, qui sponsor est pro venditore evictionis nomine; Glossae veter. βεβαιωτην` interpreatantur, quasi comsirmatorem venditionis. Venditor itaque primus erat auctor, Salmas. ad Trebellium in Gallienis, c. 12. Inde sensim in eos quoque vox se extendit, quorum sententram et consilium sequimur, quasi ius quoddam ita sentiendi certum, et constitutum haberent. Nam, quum e. g. institutum est, ut Legum, quae Comitiis centuriatis

ferrentur, ante initum suffragium Patres anctores fierent, i. e. ut S. C. aliquid prius decerneretur, postea illud idem a Populo iuberetur, ea Lex hanc vim habebat, ut velut in evictionibus, possessionumque controversiis, posseslor suum Auctorem, a quo ius suum adeptus est, laudet: ita Populus consilii sui auctorem ac suasorem Senatum laudare poslet, Ioh. Calvinus Lexic. Iurid. Sic legimus apud Livium l. 24. c. 43. Comitiis perfectis Auctore Q. Fabiô: ubi significatur, Consulem principem id consilium dedisse, quod deinde relatione factâ, dictisque sententiis in Senatusconsultum transiit. Et l. 7. Consul Popilius Auctor Patribus scribendi alterius exercitus, dicitur: Cicero quoque Familiar. l. 15. Ep. 4. Regem Ariobarzanem, cuius salutem a Senatu te, Auctore, commendatam habebam etc. Non tamen Auctor semper idem, qui inventor, sed saepe approbator, quique alias Livio suasor dicitur. Apud quem l. 2. c. 56. inventor Legis Volero, sed Laetorius, collega eius, Auctor vocatur. i. e. auctoritatem ei praestans. Sic ille ipse Livius supra, l. 2. Et hic annus Tribunum Auctorem legis agrariae habuit. Atinventor eius Spurius Cassius fuir. Similiter Cicero ad Attic. l. 8. Ep. 3. Ille legibus per vim et contra auspicia ferendis Auctor: de Pompeio loquitur et Iulias intelligit. Alibi vero apud eundem Livium Auctor idem, qui nuntius est, l. 5. c. 2. Non vam sermonis Auctorem. Et l. 10. ab Sutrio legati, Auctores, concilia Hetruriae populorum de petenda pace haberi etc. Vide Gronov. ad Liv. l. 2. c. 56. l. 24. c. 43. Porro Firmico Auctores sund; qui se vendunt et auctorant ad Ludum: nemo enim poterat libertatem amittere, nisi ipse auctor esset factus. Vide Cicer. Orat. pro Dom. atque inde Auctorare se dicebant, qui auctores ipsi siebant, ut emerentur et sponte suâ in ludum se mittebant. Hi igitur et Auctores et Auctorati dicti: und idem Auctores et Audaces, de quibus infra, coniungit. Sed Firmici haec sententia prioribus neutiquam repugnat. Non tamen omittendum, quod Balduinus ad tit. de Auctor. tutor. a Budaeo se audivisle scribit, prosicisci hanc vocem a Graecoαὐτὸς, quô Veteres ratam alicuius potestatem significaverint, cui nemo possit refragari, apud eund. Calvinum. Vide quoque infra, in Ipse.